نکات تخصصی و راهنمای کامل نحوه تشخیص و درمان افتادگی مثانه

افتادگی مثانه، که به نام سیستوسل نیز شناخته می شود، زمانی اتفاق می افتد که بافت های حمایتی بین مثانه و دیواره واژن ضعیف شده و به مثانه اجازه می دهد تا به داخل واژن فرود آید. این وضعیت می تواند باعث ناراحتی، بی اختیاری ادرار و سایر علائم ادراری شود. اگر مشکوک به افتادگی مثانه هستید، مهم است که به دنبال ارزیابی پزشکی و درمان باشید

مرحله 1: علائم را بشناسید اولین قدم در تشخیص افتادگی مثانه، شناخت علائم مرتبط با این بیماری است. علائم رایج عبارتند از:

احساس فشار یا پری در ناحیه لگن
ناراحتی یا درد در حین مقاربت جنسی
بی اختیاری یا نشت ادرار
مشکل در تخلیه کامل مثانه
عفونت های مکرر دستگاه ادراری

اگر هر یک از این علائم را تجربه کردید، توصیه می شود برای ارزیابی بیشتر با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

مرحله ۲: ارزیابی سابقه پزشکی در طول قرار ملاقات شما، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما یک ارزیابی کامل از تاریخچه پزشکی انجام می‌دهد. آنها در مورد علائم، شرایط پزشکی، جراحی های قبلی و هر عامل مرتبطی که ممکن است در ایجاد افتادگی مثانه نقش داشته باشد، سوال خواهند کرد.

مرحله 3: معاینه فیزیکی معاینه فیزیکی در تشخیص افتادگی مثانه بسیار مهم است. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما یک معاینه لگنی را برای ارزیابی میزان افتادگی و شناسایی هر گونه شرایط مرتبط انجام می دهد. آنها همچنین ممکن است سایر اختلالات کف لگن را که می توانند در علائم شما نقش داشته باشند، بررسی کنند.

مرحله 4: معاینه کمی افتادگی اندام لگن (POP-Q) برای تعیین شدت افتادگی، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است معاینه کمی افتادگی اندام لگنی (POP-Q) را انجام دهد. این معاینه شامل اندازه گیری نزول مثانه و سایر اندام های لگنی با استفاده از نقاط مرجع خاص است. نتایج به تصمیم گیری در مورد درمان کمک می کند.

مرحله 5: تست اورودینامیکی آزمایش اورودینامیکی اغلب برای ارزیابی عملکرد مثانه و شناسایی هرگونه مشکل اساسی ادراری توصیه می شود. این آزمایش شامل اندازه گیری فشار و نرخ جریان در هنگام پر شدن و تخلیه مثانه است. این کمک می کند تا مشخص شود که آیا هر گونه ناهنجاری در عملکرد مثانه وجود دارد که ممکن است نیاز به درمان اضافی داشته باشد.

مرحله 6: گزینه های درمانی محافظه کارانه در موارد خفیف افتادگی مثانه، ممکن است در ابتدا گزینه های درمانی محافظه کارانه توصیه شود. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تمرینات کف لگن (تمرینات کگل) برای تقویت عضلات حمایت کننده از مثانه
اصلاحات سبک زندگی، مانند اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین یا زور زدن در حین اجابت مزاج
استروژن درمانی برای زنان یائسه برای بهبود استحکام و کشش بافت

مرحله 7: استفاده از پساری برای برخی از زنان، پساری ممکن است به عنوان یک گزینه غیر جراحی برای مدیریت افتادگی مثانه توصیه شود. پساری وسیله ای است که برای حمایت و کمک به حفظ موقعیت مثانه وارد واژن می شود. می تواند راه حل موثری برای تسکین علائم در موارد خاص باشد.

مرحله 8: مداخله جراحی در موارد شدیدتر یا زمانی که اقدامات محافظه کارانه ناموفق هستند، ممکن است مداخله جراحی برای ترمیم افتادگی مثانه ضروری باشد. روش جراحی خاص به شدت بیماری، سلامت کلی و ترجیحات فردی بستگی دارد. گزینه های جراحی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

ترمیم قدامی واژن: این روش شامل سفت کردن و تقویت بافت های حمایت کننده بین مثانه و دیواره واژن است.
قرار دادن مش یا گرافت: در برخی موارد، مش مصنوعی یا مواد پیوند ممکن است برای ارائه پشتیبانی اضافی در طول جراحی استفاده شود.
هیسترکتومی: اگر پرولاپس‌های مرتبط دیگر ارگان لگنی وجود داشته باشد یا اگر فرزندآوری را کامل کرده‌اید، ممکن است هیسترکتومی (برداشتن رحم) همراه با جراحی ترمیم مثانه انجام شود.

مهم است که قبل از تصمیم گیری در مورد خطرات بالقوه، مزایا و نتایج مورد انتظار مداخله جراحی با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

نکات تخصصی برای مدیریت افتادگی مثانه:

وزن خود را حفظ کنید: اضافه وزن می‌تواند فشار بیشتری بر کف لگن وارد کند و علائم پرولاپس را تشدید کند.
جلوگیری از یبوست: زور زدن در حین حرکات روده می تواند افتادگی مثانه را بدتر کند. برای حفظ حرکات منظم روده، از دریافت فیبر کافی اطمینان حاصل کنید و هیدراته بمانید.
عادات خوب مثانه را تمرین کنید: مثانه خود را به طور منظم و کامل خالی کنید و از نگه داشتن ادرار برای مدت طولانی خودداری کنید.

راهنمای کامل افتادگی مثانه: برای درک جامع افتادگی مثانه، از جمله علل آن، عوامل خطر، استراتژی‌های پیشگیری، و گزینه‌های درمانی اضافی، لطفاً به راهنمای کامل موجود در [درج لینک برای راهنمای کامل مراجعه کنید.

منابع :